Τίποτα δεν τέλειωσε!
Χτυπούν με δύναμη τις ψυχές μας για να πάρουν το σχήμα που αποφάσισαν
και να αλλάξουν χρώμα, άρωμα, πορεία...
Μα να το πιστέψεις!
Τίποτα δεν τελείωσε!
Οι ψυχές δεν δαμάζονται με αριθμούς!
Τρέφονται από το ανέφικτο όνειρό τους
Χορεύουν ξέφρενα σε ξέφωτα με νυχτερινές αυταπάτες
Ξεχρεώνουν τα πάθη τους με μια κουταλιά παγωτό...
Κανείς δεν είπε στο δεσμώτη
πως όταν η ζωή συνεχίζεται κρύβει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις;
Γι αυτό συνέχισε να τραγουδάς ψυχή μου!
Κάθε καινούργια σου μελωδία σε πάει πιο μακριά από το τέλμα
και κάθε στίχος σε φέρνει πιο κοντά στον δικό σου παράδεισο!
hana
Από τη ρωγμή της ζωής μας προσμένω να μπει το φως!
Nα μας δώσει καινούργια δύναμη,
να φύγει η σκοτεινιά που εμποδίζει το βλέμμα μας να φθάσει τον ήλιο.
Nα ψηλώσουμε πάλι.
Nα πάψουμε να μιλάμε για τη μοίρα...
Οι καμπάνες ηχούν
και είναι για μας.
Οι στολές που κοσμούν μουσεία πρέπει να φορεθούν πάλι.
Ο ύπνος μας ας είναι ελαφρύς όπως των προγόνων.
Οι ποιητές και οι σοφοί δεν είναι προς τέρψη.
Οι μεγάλες ιδέες,
αλλά περισσότερο απ' όλα οι μεγάλες πράξεις οφείλονται στους ταπεινούς!
Οι καμπάνες ηχούν!
Άκου!
hana
... ξυπόλυτη πάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι!
... πέρα η θάλασσα ασημένια στο μαύρο φόντο της νύχτας...
...το πικάπ έστελνε τη μουσική από το ανοιχτό παράθυρο της βεράντας
και κείνη η λευκή κουρτίνα που ανέμιζε...
-χορεύεις;
hana
Kι έπειτα ήρθε η εφηβεία...
Ποιος καθρέφτης θα άντεχε την αγωνία των δοκιμαστικών ειδώλων μας;
Ποια παρέα τις αέναες αναζητήσεις;
Άλλος χαμένος στις μελωδίες του κόσμου,
άλλος στην αλητεία της καρδιάς του.
Τι έμεινε τώρα πέρα από κείνο το 'γιατί' που σε ρωτούσα συχνά;
Αχόρταγες απορίες και σημεία στίξης που δεν απαντήθηκαν ποτέ.
Ούτε του ήλιου το φως βοήθησε,
ούτε το χλωμό φεγγάρι.
Άλλαξε βλέμμα η ματιά σου
και το δικό μου περπάτημα έγινε βιαστικό.
Η ζωή μας οδήγησε σε δρόμους άγνωστους.
Πολλά μάθαμε
μα πάντα εκείνο το "γιατί"
μένει αναπάντητο...
hana
Αύγουστος ήταν και όλα έδειχναν πως ο χειμώνας θα είναι για μας
Τα σπαρμένα χωράφια χάριζαν όλο το κίτρινο χρώμα τους στα παιδικά μας μάτια
Γρατζουνιές στα γόνατα από τη βιασύνη μας να φτάσουμε,
μα πού τρέχαμε για το Θεό;
Από τις μακρινές βόλτες κρατούσαμε τα αγκαθωτά λουλούδια κι έπειτα στολίζαμε εκείνο το λιτό θερινό δωμάτιο των διακοπών
Μια φέτα με φρέσκια μαρμελάδα ροδάκινου από τα χέρια της μητέρας κάθε απόγευμα
Πάντα μια ζακετούλα για την αυγουστιάτικη ξαφνική δροσιά
Μια υπόσχεση στα αστέρια κάθε βράδυ
Κι οπωσδήποτε στη θάλασσα ραντεβού με το κατακόκκινο φεγγάρι...
Θυμάσαι πως νικήσαμε το φόβο;
Θυμάσαι πως κρατούσαμε τα μυστικά;
Θυμάσαι πως δοκιμάζαμε την ωριμότητα;
Πως θα είσαι; Πως θα είμαι...
Νομίζω πως εκείνες οι δοκιμές πτήσης δεν πήγαν χαμένες...
Μάθαμε να πετάμε για αρκετά χρόνια στα σύννεφα
Αύγουστος ήταν, όπως και τώρα.
Θα θελες να παίξουμε κρυφτό όπως και τότε με τα παιδιά από την επάνω γειτονιά;
Φτου ξελευτερία θα λέμε πάλι!
Φτου, ξελευτερία!
hana
για την Εύη!