Πάνω από τα στρώματα του ουρανού
Διασχίζοντας τα γαλάζια και τα μαύρα κύματα
Με την άλλη άκρη της
Μόνο γραμμές που ενώνουν βλέπουν τα μάτια μου
Που είδες εσύ διακεκομμένες;
Μεσόγειος...
Κι εμείς στριμωχτήκαμε στα όρια!
Κι εμείς δεχθήκαμε να είμαστε
μια φούχτα κακομοίρηδες...
hana
κυκλωτικά ρεύματα ποταμού που ορμάει στις εκβολές.
Αδηφάγο το μέσα μας
ζητά συνέχεια κι άλλο...
Άλλο, τι;
Μια τεράστια τρύπα χωρίς βυθόμετρο
σπάει το κοντερ της ταχύτητας κατάβασης.
Η βουτιά στα άδυτα της αβύσσου!
Όταν ακουστεί ο ήχος της πτώσης
έλα να μου πεις να ράψω τα φτερά σου.
Μέχρι τότε αυτό που ακούς είναι τα γρατζουνίσματα
στα τοιχώματα του σκοτεινού τούνελ,
στο απύθμενο χάος...
hana
γιατί
ήθελα να είναι αλλιώς
κι αυτό το αλλιώς το σκέφτομαι ακόμη
το ζωγραφίζω στον αέρα
το ψιθυρίζω στο αυτί των φίλων μου
και ενίοτε το διαδηλώνω...
σαν μουσική το φαντάζομαι αυτό το αλλιώτικο
σαν χορό ξέφρενο στο πλήθος
και σαν αεράκι που σηκώνει τα νερά της λίμνης
μα όταν έρθει η ώρα να αφήσω την κούραση στο μαξιλάρι
το ξέρω καλά
πως έτσι είναι
εναντίωση και συμφιλίωση μαζί της
αέναα
έτσι είναι η ζωή
μα ποιος ξέρει;
Μπορεί και να μην είναι έτσι...
hana
