Ακροβατώντας στα όρια

Φαίνεται σαν ένα μεγάλο απροσπέλαστο χαντάκι

Μα είναι μόνο μια γραμμή

που πρέπει να διαβείς

Ένα ανεπαίσθητο όριο χρόνου

μπορεί και ένα βήμα απολύτρωσης

Κι όμως το κοιτάζεις

Με κείνον το φόβο πως θα σε κατασπαράξει το έρεβος

Η τόλμη για το άλμα μονάχα έμεινε

Ακροβάτη μου

εισπνοή

εκπνοή

εισπνοή

εκπνοή

εισπνοή…

και … έφυγες!

hana

 Καλύτερη Χρονιά χωρίς το φόβο του επίπλαστου ερέβους!

χαμένα όνειρα

Τα θέλω πίσω όλα

Όλα τα χαμένα μου όνειρα

Καμία συνθηκολόγηση

Ούτε ένα μικρό "ίσως, μπορεί"

Με βλέμμα πάνω απ' τις κορυφές των ψεμάτων

και με μια πέτρινη πίστη

που λυγίζει τις ακμές των σχεδίων που

δεν επινοήθηκαν από μένα

αλλά από άλλους εδραιώθηκαν

Αντί για σάβανο

προτιμώ το νυχτικό.

hana

ακόμη ζούμε

Ζούμε ακόμη

με σιωπές, με φωνές, με γέλια και κλάματα

με χαμένα όνειρα

με οράματα μυστικά

με ανύποπτες δόσεις αισιοδοξίας

με κλεμμένες θεωρίες

με δανεικές διαπιστεύσεις

σε όμορη χώρα της δικής μας

με ένα παρελθόν που οι απόγονοι αφού το λεηλάτησαν

έκπληκτοι κι απορημένοι θαρρείς

στρέφουν τα νώτα προς άγνωστη κατεύθυνση

Κουβάρι βηματισμός

κι η Αριάδνη ξεχασμένη με το μίτο της

σε ένα λαβύρινθο που ούτε ο Μινώταυρος καταδέχεται.

Σκιές αγοραστικής δύναμης

ταΐζουν ενοχές κάθε είδους ικεσία

και ο καιρός γυρίζει τα ρολόγια

αναμένοντας

κάτι σπουδαίο

κάτι ξένο οπωσδήποτε

γιατί το δικό μας μέσα

έγινε τόσο μαλακό.

Ζούμε ακόμη

ράκη ανυπεράσπιστα

κινούμε χέρια

πόδια

κεφάλι

ως μαριονέτες.

Ζούμε παρόλα

ακόμη ζούμε...

hana

όχι άλλο κόκκινο...

Αυτό το κόκκινο που ρέει μέρες τώρα

δεν είναι της χαράς

δεν είναι από τις παπαρούνες

ούτε από ντροπιασμένα μάγουλα

δεν είναι τα φλογισμένα ηλιοβασιλέμματα του κατακαλόκαιρου

και δεν το ξεπλένουν τόσα δάκρυα

τόσα παιδικά παραπονεμένα βλέμματα

τόσες κραυγές απόγνωσης μανάδων

Στέκει μπροστά μου ανάκατο με την αλμύρα των δακρύων

κι όσο κι αν θέλω να κλείνω τα μάτια

κατακλύζει τον ορίζοντα

στρώνει τα χαλιά των ονείρων μου

σφαλίζει την πόρτα εξόδου

και δένει τα σχοινιά του πλοίου του μέλλοντος

στον κάβο της απόγνωσης

Κι ο ποιητής που έλεγε πως κόκκινη θα γίνει η γη

αυτό να εννοούσε;

hana

την έμαθα την αφαίρεση, μπαμπά...

Εσύ που μου μάθαινες τις πράξεις με παιχνίδια,

την έμαθα την αφαίρεση, όταν σε έχασα, μπαμπά...

hana

Μα τίποτα δε φοβόσουν;

Ένας γλάρος ακολουθούσε το ταξίδι σου

κι εσύ νόμιζες πως ήταν η ελπίδα

Με ένα καπέλο για σκιά

στην αρμύρα της κουπαστής

το μόνο τραγούδι που έμαθες

ήταν το κύμα.

Μέσα σε δίχτυα οι λέξεις

των σχολικών βιβλίων που ξέχασες

Γελούσες

κι ο ήλιος έλουζε  τα μάτια σου

Μοναχική ισορροπία στην πρύμνη

Πως να παραβγείς τον ποιητή;

Ώθηση δυνατή

η ώρα της δύσης.

Πόσα χρόνια μέτρησες;

Πόσες ιστορίες γλάρων;

Έπειτα

μια παθιασμένη εφηβεία

κι εσύ κολύμπησες στα βαθιά νερά

Μα τίποτα δε φοβόσουν;

Θυμάσαι;

Μα τίποτα...

hana

σώθηκες!!!

Βολικό είναι να σαι το πιόνι στο μεγάλο τους σκάκι;

Να σε σηκώνουν και να σε τοποθετούν ανάμεσα στα μαύρα και τα άσπρα κουτάκια;

Αγκύλωση έπαθες από την ακινησία

Πανομοιότυπος σαν στάμπα σε μπλούζα teenager

που πηγαίνει πενταήμερη

Λέρωσε πια, άλλαξέ την!

Λιώνεις από συνήθεια

λουκουμάκι Συριανό

που γλείφει ο κάθε πλοιοκτήτης ατενίζοντας το στόλο του

Δεν κόλλησες από τη ζάχαρη;

Δεν αποζητάς ένα βήμα ανεξάρτητο

στο κουτάκι που κανείς δεν σου έχει ετοιμάσει;

Καμία αμφιβολία;

Το φαγητό που σου σερβίρουν ό,τι κι αν έχει;

Πως να ξυπνήσεις τώρα πια

που ο φόβος σου σκαρφαλώνει σαν αγιόκλημα στον τοίχο;

Όλα τα προνόησαν

Ίσα με το μπόι σου το πατρόν

Το ύφασμα αντοχής

να το φοράς μια ζωή

με ανεξίτηλο χρώμα

Δεν μπάζει, δεν βγάζει

Σώθηκες!!!

hana