Κάτι θα έμεινε ακόμη...

Κάτι θα έμεινε ακόμη,

δε μπορεί...

Άνοιξα το κλειδωμένο σπίτι μετά από χρόνια.

Η σκάλα στριφογυριστή.

Το μεγαλείο που πέρασε την άφηνε αδιάφορη στους τριγμούς των βημάτων.

Ο παλιός πολυέλαιος στη μέση της μεγάλης σάλας

χωρίς τη μουσική των εσπερίδων.

Ένας μικρός γύψινος έρωτας στο ταβάνι των αστέρων

τείνοντας τα βέλη του αόριστα

στου κενού την ειρωνεία.

Η κουρελιασμένη κουρτίνα δεν είχε τίποτα να κρύψει από κανένα βλέμμα πια.

Αναποδογυρισμένη ζωή,

στη ροή ενός χρόνου που δε λυπάται τη χαμένη ευκαιρία καμιάς νιότης

ούτε συγχωρεί τα αβέβαια προσπεράσματα που λοξοδρομούν τα όνειρα.

Ακυρωμένη ζωή,

σαν επιταγή που μέχρι να εξαργυρωθεί

το λάδι της ξοδεύτηκε.

Τι γίνεται η πνοή όταν τελειώσει το φως;

Επιστρέφει στους ουρανούς,

στο σύμπαν των ασωμάτων,

ή διαχέεται σε διαστάσεις ασύλληπτου νου;

Κι όλες οι στιγμές που δε φυλάκισε κανένα βλέμμα,

καμιά λάμψη φακού,

που μπορεί να τις ξανασυναντήσει η ματαιοδοξία της ελπίδας;

Ο μικρός φεγγίτης πάνω στη σοφίτα με τους θησαυρούς

φώτισε τα κειμήλια που φοβήθηκα να αγγίξω.

Ήταν η σκόνη άραγε, ή ιστορία που μου έκοψε τη μιλιά;

hana