Έρχονται Χριστούγεννα...

Τα ίδια μάτια ήταν αυτά που με κοίταξαν

μέσα από ένα αγνώριστο πρόσωπο

κι οι ταξιδιώτες δεν αντιλήφθηκαν τίποτα.

- Εσύ είσαι;

- Όχι. Και γύρισε αλλού τη ματιά

να μην κάνω αντιστοίχηση στα χρόνια

στο βλέμμα

στις ρυτίδες.

Απορία

έκπληξη

κι έπειτα ο πόνος έγινε κουρσάρος.

Τι να αναγνωρίσω από εκείνον που γνώριζα;

Πού πηγαίνει η δύναμη του ανθρώπου

όταν τον αρπάζει το ποτάμι της ανέχειας;

Πού πηγαίνει η μιλιά του;

Πού η χαρά του;

Πού όταν γίνεται σκιά;

Ίσως έφταιγε ο χαμηλός φωτισμός του λεωφορείου,

ίσως τα θολά όνειρα που θυμήθηκα

μα εκείνος δεν ήταν

που κάποτε ήταν...

Κι έστρεψα το κεφάλι.

Σαν από άλλα χρόνια

κι όμως η ίδια η πόλη μου στην ομίχλη

με τα φώτα των καταστημάτων να λιγοστεύουν

με τα χαμόγελα των περαστικών κρυμμένα στις παλιές φωτογραφίες

κι ένα δυνατό πόνο νοσταλγίας να σφυρίζει γύρω μου...

Δεν είναι το ρετρό που με γοητεύει,

είναι αυτή η αλήθεια που με τρομάζει...

Έρχονται Χριστούγεννα κι εγώ κοίτα τι τραγουδάω...

hana