Αύγουστος ήταν....Φτου, ξελευτερία!

Αύγουστος ήταν και όλα έδειχναν πως ο χειμώνας θα είναι για μας

Τα σπαρμένα χωράφια χάριζαν όλο το κίτρινο χρώμα τους στα παιδικά μας μάτια

Γρατζουνιές στα γόνατα από τη βιασύνη μας να φτάσουμε,

μα πού τρέχαμε για το Θεό;

Από τις μακρινές βόλτες κρατούσαμε τα αγκαθωτά λουλούδια κι έπειτα στολίζαμε εκείνο το λιτό θερινό δωμάτιο των διακοπών

Μια φέτα με φρέσκια μαρμελάδα ροδάκινου από τα χέρια της μητέρας κάθε απόγευμα

Πάντα μια ζακετούλα για την αυγουστιάτικη ξαφνική δροσιά

Μια υπόσχεση στα αστέρια κάθε βράδυ

Κι οπωσδήποτε στη θάλασσα ραντεβού με το κατακόκκινο φεγγάρι...

Θυμάσαι πως νικήσαμε το φόβο;

Θυμάσαι πως κρατούσαμε τα μυστικά;

Θυμάσαι πως δοκιμάζαμε την ωριμότητα;

Πως θα είσαι; Πως θα είμαι...

Νομίζω πως εκείνες οι δοκιμές πτήσης δεν πήγαν χαμένες...

Μάθαμε να πετάμε για αρκετά χρόνια στα σύννεφα

Αύγουστος ήταν, όπως και τώρα.

Θα θελες να παίξουμε κρυφτό όπως και τότε με τα παιδιά από την επάνω γειτονιά;

Φτου ξελευτερία θα λέμε πάλι!

Φτου, ξελευτερία!

hana

για την Εύη!