του πατέρα μου...

Ποιος καθορίζει την ώρα αναχώρησης των ψυχών;

Ποιος κλείνει το ραντεβού με τους Αγγέλους;

Χαράματα ταξιδεύουν στους ουρανούς;

Πάντα μου έλυνες τις απορίες πατέρα.

Μια κοντέσα ήμουν για σένα.

Μια μικρή, ευαίσθητη πριγκίπισσα που της έκανες τα χατίρια.

Χάδι γλυκό στα μαλλιά,

υπόσχεση αξέχαστης καληνύχτας.

Ποιος να το λεγε πως στεγνώνουν τα δάκρυα

κι όλα αποκτούν μια άλλη σημασία;

Οι παλμοί της καρδιάς,

οι σφυγμοί των καρπών,

η σκιά στο μαξιλάρι,

το λευκό δωμάτιο,

οι ήχοι του διαδρόμου,

η ρυθμική πτώση των σταγόνων του ορού,

το απαλό σφύριγμα του οξυγόνου...

Ποιος δίνει την εντολή εκκίνησης για το τελευταίο ταξίδι;

Δε λέω αντίο.

Αφού το είχαμε βάλει στη λίστα με τα ανεπιθύμητα.

Τίποτα που αγαπάμε δεν τελειώνει μου έλεγες!

Ούτε κι αυτό το τραγούδι που πολύ μου άρεσε να μου τραγουδάς με την κιθάρα σου...

" Και η βάρκα γύρισε μόνη δίχως μέσα τον ψαρά..."

Καλή αντάμωση πατέρα!

hana