Στο τικ και στο τακ του παλιού εκκρεμούς
η ζωή μου τραμπαλίζεται, βουτάει στον Άδη
το εξιλαστήριο θύμα στη θράκα σιγοβράζει
το παιδί δίνει στον πατέρα το μήλο
ο πατέρας δίνει σε ’κείνην
αυτό που πραγματικά θα ’θελε να θέλει
τα χαμόγελα και τα φιδίσια φιλιά
στους γλουτούς μου καρφωμένα με πινέζα
η ντίλερ κάνει επίδειξη των προσόντων της
στις happy sexy real women
η βάρδια 3 - 11 της γυναικείας μου υπόστασης
-με φθισιδιασμένη όψη-
τρέχει πίσω απ’ την αγέλη για ένα μικρό κόκαλο
με μυρωδιά από σάρκα
αλαλάζοντας μήπως τη φάνε κι αυτήν.
Γιατί τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.
Έτσι δεν κάνουν;
Πετάει πάνω από τα σύννεφα
μυρίζεται την άνοιξη και τη φθινοπωρινή βροχή
βλέπει το παιδί με το θαλασσί μπαλόνι
τους γονείς του στο παγκάκι
να γελούν αγκαλιασμένοι
τους απεργούς
να μοιράζουν τα ανεκπλήρωτα αιτήματά τους στους λαθρομετανάστες
-έτσι για συμπαράσταση και αλληλεγγύη-
τη γιαγιά
να βάζει φωτιά σε κάδους και να κατεβάζει βιτρίνες φαρμακείων
τις ντίλερ της avon, της tupper και των βιβλίων μαγειρικής
να περπατούν ντυμένες με το εμπόρευμα
-και όποιος βλέπει ας ρίχνει και κανένα φράγκο.
Στο τικ και στο τακ, εφιάλτης και νιρβάνα.
Σουρεαλισμός και ρομαντισμός.
Αλήθεια και αλήθεια.
Παραμύθι και παραμύθι.
Τα άλογα... Τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;
Ο δήμιος... Φοράει κουκούλα ο δήμιος;
Θα έχει και πλήθος από κάτω;
Από το νέο βιβλίο της Στέλλας Κωνσταντίνου "Αποστασία" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Art Poetica
