σώπασε τώρα!

Σώπασε τώρα

Kι αυτή η παγερή σιωπή με σε τρομάζει

Πρέπει να αφουγκραστείς το τελευταίο αιμοσφαίριο

Που ρέει πίσω από τα βλέφαρα

Και χρειάζεται απόλυτη σιωπή

Πρέπει να αισθανθείς τον πόνο μέχρι το βάθος

Του κρυμμένου σου όνειρου

Εκεί που η κλειδαριά

Χάσκει σπασμένη

Από τη δύναμη

Της πιο τρελής επιθυμίας σου για λευτεριά

Μήπως απαγορεύτηκε η λέξη;

Μήπως τα γράμματα ξεπληρώνονται στα ανταλλακτήρια όσο όσο;

Και συ αναρωτιέσαι ποια σημαία να σηκώσεις στο μπαλκόνι σου

Σώπασε τώρα

Φάε όλο το φαγητό σου

Κακό παιδί

Μαύρο, άσπρο, κόκκινο, μωβ παιδάκι...

Ποια η μάνα σου;

Ποια η γη σου;

Σώπασε τώρα

Κλείσε τα αυτιά γιατί οι ήχοι είναι ακατάλληλοι

Ένα, δύο, τρία...

Έμαθες να μετράς;

Κακό παιδί

Τι μετράς, πες μου! Τα χρόνια;

Τα χρόνια που πέρασαν;

Τα χρόνια που θα ΄ρθουν;

Απαγορεύεται

Σώπασε τώρα

Ξέχνα το μέτρημα

Βάλε τη σημαία στο μπαλκόνι και σκάσε

hana

ο δράκος ήταν αληθινός!

Μας νανούρισαν με μελωδίες μονότονες

με διαφημίσεις απορρυπαντικών

και σνακ

για να είμαστε καθαροί

και χορτάτοι

όταν θα μπήγουν το μαχαίρι στο λαιμό

Τα παραμύθια τους είχαν απ΄όλα!

Ένα μόνο μας διέφυγε:

Ο δράκος ήταν αληθινός...

Τα μόνα παραμύθια που ακούω πλέον

τα φτιάχνω μόνη μου

Έτσι, για να θυμάμαι καμιά φορά

πως είναι να πιστεύεις

πως ο δράκος είναι ψεύτικος!

hana

για τον Ερνέστο

Ο κόσμος ανήκει στους ονειροπόλους

Σε εκείνους που γεννήθηκαν με βλέμμα ουρανού

Με σημάδι θύελλας

Που κορόιδεψαν τις μοίρες

Που ο χρόνος τους βάφτισε με χρώματα ανεξίτηλα

Γιατί δεν τον φοβήθηκαν

Κι έμειναν στο πάντα

Στο παντού

Χωρίς να βάλουν στόχο την αιωνιότητα

Παρά μόνο το δικαίωμα

Μόνο τα λεύτερα πουλιά

Μόνο τον ήλιο για όλους

Μόνο την ίδια τη ζωή

Κι ας ήταν ο θάνατός τους βεβαίωση αθανασίας

Έτσι σταματά ο καιρός

Μέχρι να γεννηθεί η συνέχεια

Μέχρι κάποιος να ανασάνει με την ίδια δύναμη

Να κοιτάξει με την ίδια ματιά

Να ζωγραφίσει το ίδιο χαμόγελο στα χείλη

Και να αγαπήσει τόσο πολύ το αδύνατο!

hana

μην κρυφακούς!

Μην κρυφακούς που τραγουδώ,

θα ορίσω μόνη τις συντεταγμένες

για να ταξιδεύει η μελωδία

με αερόστατα, με πεταλούδες

σε γυάλινα δοχεία μυστικών.

Να μη σε νοιάζει...

Γιατί μπορώ να αλλάξω όλες τις λέξεις

να μην καταλαβαίνεις τίποτα...

Θα ποτίσω τα σύννεφα που στέλνεις πάνω μου

με θεωρία εναγκαλισμού σκέψεων

και όλες οι έρευνες θα παραμείνουν

σε συρτάρια σκοτεινά

άκαρπες

να δεις!

Μην κρυφακούς σου λέω

γιατί θα αλλάξω γλώσσα

και τότε

θα σου είναι δύσκολο να καταλάβεις

τα παιδικά μου αντιστασιακά τραγουδάκια...

hana

αναπόφευκτο τέλος...

Την ώρα που όλα τ' άλλα είχαν ξεκινήσει τρελό χορό με τον άνεμο

Την ώρα που του φώναζαν ν' αλλάξει στολή

Διστακτικό σκέφτηκε το φύλλο

Ν' αλλάξει χρώμα

Από πράσινο να γίνει κίτρινο

Κι έπειτα; να χαθεί;

Στ΄ ακροδάχτυλα του δειλινού

Άφησε το λυπημένο του χαμόγελο

Κι έγινε πορφυρό

για να το θαυμάζουν περισσότερο...

Μα η θύελλα δεν λυπήθηκε την ομορφιά του

Μονάχο και μουσκεμένο

Κοιμήθηκε για πάντα στο χώμα...

hana