Jean Luc Godard's "Alphaville", ο ποιητής του σινεμά... σε ελεύθερη μετάφραση...
"H φωνή σου, τα ματια σου, τα χερια σου, τα χειλια σου,
Η σιωπη μας, τα λογια μας,
το φως που χανεται, το φως που επιστρεφει,
ενα χαμογελο μεταξύ μας.
Σε αναζητηση της γνωσης, παρακολουθησα τη νυχτα να γεννα τη μερα,
νομιζαμε οτι δεν αλλαζουμε.
Ω! αγαπημενη ολων, αγαπημενη του ενος,
το στομα σου σιωπηλα υποσχεται ευτυχία.
Πιο μακρια, πιο μακρια λεει το μισος
Πιο κοντα, πιο κοντα λεει η αγαπη.
Ενα χαδι μας οδηγει απο τη παιδικη ηλικια.
Προοδευτικα, αναγνωριζω την ανθρωπινη φορμα,
σαν διαλογο μεταξυ εραστων.
Η καρδια εχει ενα μονο στομα.
Ολα στην τυχη αφημενα, ολες οι λεξεις αβιαστες
Συναισθηματα χαμενα, ανδρες περιπλανομενοι στην πολη.
Ενα βλεμμα, μια λεξη... γιατι σε αγαπω
Ολα βρισκονται σε κίνηση...πρεπει να προχωρησουμε για να ζήσουμε
Στοχευσε ευθεια εμπρος προς αυτους που αγαπας.
Ερχομουν προς εσενα, αενεως κινουμενη προς το φως.
Αν χαμογελουσες, με αγκαλιαζε πιο τρυφερα.
Οι ακτινες απο τα χερια σου διατρυπουν την καταχνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου