Τη νύχτα που ξόδεψε όλο το φως το ανέσπερο
Στα χείλη του μεγαλύτερου φόβου
Εκεί έχασες τα χρώματα της παλέτας σου
Κι ο καμβάς απόμεινε σκοτεινός
Κι αν αυτό το μαύρο που έχει πλανέψει το μυαλό σου
Το αγάπησες
Περισσότερο από τη θλίψη του θανάτου
Περισσότερο από τα σκοτεινά μονοπάτια της σκέψης σου
Κι αν τρέχεις πίσω από τυμπανοκρουσίες θριάμβου
Σαν τον τυφλοπόντικα μέσα σε κανάλια υγρά και άγνωστα
Δεν είναι εκεί ο τόπος σου
Δεν είναι εκεί οι φάροι σου
Το ξέρεις
Αυτή η σκιά που έγινες
Τη θρέφει το φως
Κι όπως κρύβεσαι από την αλήθεια
Όσα ρούχα κι αν φορέσεις
Όσες ικεσίες κι αν προσευχηθείς
Πίσω από το μαύρο
Όλα τα χρώματα
Εναγώνια επιβίωση τη στιγμή που φλέγεσαι
Κόντρα στο δικό σου ψέμα
Βλέπεις τη δική μου αλήθεια
hana
Δεν ξέρω hana μου
ΑπάντησηΔιαγραφήαν κάποιος που έχει τόσο πολύ κρυφτεί στο μαύρο κι έχει γίνει ένα μ΄ αυτό μπορεί να αντιληφθεί πια τα χρώματα ... μπορεί να δει την αλήθεια!
Κατάλαβα πως ότι θέλουμε βλέπουμε, ότι μας συμφέρει και μόνο και γυρίζουμε την πλάτη στην αλήθεια που μας πονά.
Μακάρι να ήταν αλλιώς!
σε φιλώ
καλό Σαββατοκύριακο σου εύχομαι !
Λεβίνα μου, η αλήθεια, το φως και το χρώμα υπάρχουν, όσο κι αν κάποιοι κρύβονται στο μαύρο... Για να υπάρχει το αρνητικό πρέπει να υπάρχει και το θετικό. Νομοτελειακά. Ο φόβος και η λανθασμένη εντύπωση ασφάλειας φταίνε για την αποφυγή αντιμετώπισης της πραγματικότητας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και να διαβαίνεις όμορφες μέρες...
:)