Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ουρανία, το φως! (ευθυμόπικρο χρονογράφημα)



18, Φεβρουαρίου 2013, από το προσωπικό μου ημερολόγιο...
Με περίμενε στη είσοδο της πολυκατοικίας. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου μόλις μπήκα αν και ήταν κι άλλοι εκεί. Με κοίταξε με ένα βλέμμα σα να μου έλεγε… τι να κάνω; Δε γινόταν να μην έρθω…
 -Σε περίμενα, του είπα και κάλεσα το ασανσέρ. Μόνο που αν ήξερα πως θα έρθεις σήμερα, μπορεί και να αργούσα λίγο ακόμη να επιστρέψω. Το ξέρω πως δε φταις εσύ, αλλά ΕΣΥ ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ.
Με κοιτούσε αμίλητος. Μάλλον δε θα περίμενε τέτοια υποδοχή. Κι άλλες φορές είχε έρθει. Δεν ήταν η πρώτη μας συνάντηση, αλλά σήμερα, ήθελα να ξεσπάσω πάνω του. Μπήκαμε στο διαμέρισμα.
- Να μείνεις εδώ, στο χωλ. Έχω να τακτοποιήσω τα πράγματα που πήρα από το σούπερ μάρκετ. Ακούς, από το σούπερ μάρκετ. Ξέρεις ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ έχω να πάω στο σούπερ μάρκετ; Αν ανοίξω το ψυγείο θα καταλάβεις.
 Άνοιξα το ψυγείο και θριαμβολογώντας σχεδόν περιέγραψα: Τυρί, Becel τρομάρα μου μην ανεβάσω χοληστερήνη και τα τινάξω πριν την ώρα μου, γάλα που λήγει χθές (αλλά το έχω τσεκαρισμένο δεν πεθαίνεις την επόμενη… γι αυτό θέλαν να μας τα σερβίρουν με νόμο) Λίγα μανταρίνια που τα αγόρασε η μάνα μου που ακόμη με φροντίζει 200 Νοεμβρίων γαϊδούρα και τα γλυκά του κουταλιού… μήπως θέλεις να σου βάλω ένα; Κακό χρόνο να έχεις;
-Μα, γιατί μου μιλάς έτσι; Ψέλλισε…
-Και πως θέλεις να σου μιλάω; Ξέρεις γιατί πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ; Γιατί πρέπει να ετοιμάσω δέμα για το παιδί. Αλλιώς, σιγά και μην πατούσα… και ξέρεις τι αγόρασα; Καρφούρ. Γάλα καρφούρ. Ποια; εγώ. Που φώναζα για τις πολυεθνικές και να στηρίζουμε τα ντόπια. Τι να κάνω; Λιγότερο από ένα Εβραίο κάνει το γάλα.
-Τι λες μωρέ Εβραίο;
-Εβραίο λέω το Ευρώ σου. (φτου, φτου) Θεέ μου σχώρα με. Δε θέλω να την ξαναπώ αυτή τη λέξη.
-Πας καλά; Τι έπαθες; Τι τα βάζεις μαζί μου;
-Με ποιον να τα βάλω; Βλέπεις κανέναν άλλο εδώ; Μήπως τολμάει άλλος δικός σου να μου χτυπήσει την πόρτα; Εσένα στέλνουν να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Περίμενε να ανεβάσω τα στόρια. Σε λίγο θα νυχτώσει και θα έρθει το πνεύμα του Παπαγιαννόπουλου.
-Είσαι τρελή; Ποιο πνεύμα;
-Του Παπαγιαννόπουλου του Διονύση. Το κάλεσα να μου κάνει παρέα. Επειδή όταν νυχτώνει και πηγαίνω από το ένα δωμάτιο στο άλλο και ξεχνάω το φως ανοιχτό, τον παρακάλεσα να μου φωνάζει να το κλείνω.
 -Και σου φωνάζει;
-Αμέ! Λέει, ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟ ΦΩΣ!
-Μα, δε σε λένε Ουρανία.
-Αυτό μόνο μπορεί να πει το πνεύμα και δε με χαλάει καθόλου. Μια χαρά τον καταλαβαίνω…

 Μπήκα βγήκα, πέρασα από μπροστά του κάμποσες φορές. Τον κοίταξα, άγρια, περιφρονητικά, στο τέλος το πήρα απόφαση. Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, ψιθύρισα. Και άνοιξα το φάκελο με το λογαριασμό της ΔΕΗ.

hana 

4 σχόλια:

  1. θεέ μου.. πόσο όμορφα γράφεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Oυρανία το φως!! χαχαχα
    Απίθανη είσαι! κι όπως το διάβαζα λέω να δεις που θα πει και για τον στρατηγό... 'Ένας ήρωας με παντούφλες' την θυμάσαι την ταινία? που δεν είχε ο έρημος ρεύμα αλλά το άγαλμα ήταν φωταγωγημένο τρομάρα του!
    Υπέροχο το ευθυμόπικρό σου :)

    σε φιλώ
    Καλό βράδυ hana μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Λεβίνα μου! Φυσικά και θυμάμαι την ταινία. Νομίζω ήταν ο Λογοθετίδης πρωταγωνιστής! Ποιος να το λεγε πως εκείνα τα ηθογραφήματα θα γινόντουσαν τόσο επίκαιρα!!!
      Καλό βράδυ, επίσης!
      :)

      Διαγραφή