Ήρθε πάλι η γιορτή!
Που να βρω τα καλά μου;
Πως να στολίσω το σπίτι;
Λίγο νερό στη βουκαμβίλια που στέκει αγέρωχη στο μπαλκόνι
και λίγα ψίχουλα για τα περιστέρια στην πίσω αυλή,
μα καλά ρούχα δε βρίσκω να γιορτάσω.
Τα 'μαθες τα νέα;
Δεν έχω τίποτα πια.
Μόνο εκείνο το μαντολίνο κειμήλιο από τα χρόνια
που η γιορτή είχε νόημα.
Κάτι φωτογραφίες κοιτώ για να μείνω άνθρωπος.
Για να μην ξεχάσω από που έρχομαι.
-Και τώρα που πας;
-Πάντα προς το φως!
-Που είναι το φως;
-Πίσω από τα δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων,
δίπλα στα απελπισμένα βλέμματα.
Συμπάθα με μα φέτος δε γιορτάζω.
Είναι βαρύ το γκρίζο σύννεφο.
Το καλοκαίρι μακριά...
-Μακριά δεν υπάρχει.
Το μακριά το φτιάχνουμε μόνοι μας.
Απλώνοντας το χέρι να πιάσουμε το άλλο χέρι
όλα γίνονται κοντά.
Οι αποστάσεις, ο χρόνος... Όλα σιμώνουν.
hana
Photographer: Voula Papaioannou
αφωνος διαβάζοντας και βλέποντας
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό το συγκλονιστικό βίντεο!!!
καμιά φορά η σιωπή μας μαρτυρά τόσα πολλά...
Διαγραφήνα' σαι καλά φίλε μου!