Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

δε χρειάζομαι τίποτα άλλο...


Στο βαθύ μωβ του δειλινού,
λίγο πριν να ανάψουν τα φαναράκια,
το κατάλαβα
πως δεν υπήρχε πλέον κανένα δίλημμα!
Άφησα όλο το βάρος που έστεκε στους ώμους μου
κι ανάλαφρη σ ακολούθησα.
Σε σκοτεινές πλατείες,
σε παγωμένες λίμνες,
σε καυτά μεσημέρια,
με λίγα και με πολλά λόγια,
που ανέβαιναν ψηλά σαν αερόστατα
κάθε φορά που αντάμωνα το βλέμμα σου.
Κι όπως βυθιζόμαστε στα χρόνια
δε χρειάζομαι τίποτα άλλο από τον ώμο σου
να ακουμπώ απαλά,
να ισορροπώ,
να σου ψιθυρίζω τα δικά μας.
Κι αν πεθάνω στην αγκαλιά σου
θα έχω νικήσει και τον τελευταίο μου φόβο ...
hana

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος31/10/12, 3:48 μ.μ.

    μένω άφωνος στην ομορφιά των στίχων σου..
    καλό απόγευμα hana φίλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. να είσαι καλά!Σ' ευχαριστώ!
    Καλό βράδυ, πλέον...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή