Στο βαθύ μωβ του δειλινού,
λίγο πριν να ανάψουν τα φαναράκια,
το κατάλαβα
πως δεν υπήρχε πλέον κανένα δίλημμα!
Άφησα όλο το βάρος που έστεκε στους ώμους μου
κι ανάλαφρη σ ακολούθησα.
Σε σκοτεινές πλατείες,
σε παγωμένες λίμνες,
σε καυτά μεσημέρια,
με λίγα και με πολλά λόγια,
που ανέβαιναν ψηλά σαν αερόστατα
κάθε φορά που αντάμωνα το βλέμμα σου.
Κι όπως βυθιζόμαστε στα χρόνια
δε χρειάζομαι τίποτα άλλο από τον ώμο σου
να ακουμπώ απαλά,
να ισορροπώ,
να σου ψιθυρίζω τα δικά μας.
Κι αν πεθάνω στην αγκαλιά σου
θα έχω νικήσει και τον τελευταίο μου φόβο ...
hana
μένω άφωνος στην ομορφιά των στίχων σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό απόγευμα hana φίλη μου
να είσαι καλά!Σ' ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ, πλέον...
:)